Articles / Special

Article by Rev. Dr. Francis Assisi Almeida 

1. Introduction:
The Uniform Civil Code captured the attention of the civil society and religious communities when the 22nd Law Commission of India issued a notification dated June 14th, 2023 calling for their opinions. Ever since the Constitution’s inception, it has become a bone of contention and especially, the judiciary has taken a keen interest in it whenever the issue of divorce among inter-faith couples appeared before it. It has a strong base that is couched in the history of India and before independence, despite feeling its prominence, no authorities including the British, dared to implement the same due to its deep roots in the history of different communities including Hindus. India, being one of the most diverse countries, shelters communities with different customs, languages, cultures, and beliefs; therefore, it is highly impossible to implement any laws or provisions that affect all the communities uniformly. UCC is one such provision that draws the ire of different communities in its implementations.

2. Uniform Civil Code and its Background:
Uniform Civil Code by its very terminology, denotes uniformity in civil laws concerning property, inheritance, marriage, adoption etc. irrespective of one’s custom, culture, and religious beliefs. Though criminal law applies to all equally, provisions of civil law relating to properties, inheritance, marriages, divorces, adoptions, etc. are followed according to their personal laws. To bring uniformity among all, the UCC under the Constitution makes provisions to implement a common uniform civil code like criminal law.

Uniformity, no doubt, is one of the important traits that necessitates bringing unity between different aspects of society. But uniformity doesn’t mean the conglomeration of different concepts that give adverse effects on the unity between various communities in society. Uniformity and unity are two different concepts and they cannot be intermingled without having a common factor that merges them together. Therefore, after sufficient deliberation on the point, the Constituent Assembly placed Art. 44 of the Constitution i.e., “The State shall endeavour to secure for the citizens a uniform civil code throughout the territory of India” under the Directive Principles of State Policy (DPSP). DPSP are non-justiciable rights as mentioned in Article 37 and therefore, they merely provide aid and assistance to State in implementing its welfare policies.

2.1.Uniform Civil Code under Colonial Period:
The Lexi Loci Report of 1840 emphasizes the necessity of uniformity in codifying the legal provisions of Indian law concerning criminal law, evidence and contract but excludes the personal laws of Hindus and Muslims while having such codification. In 1859, the Queen of England in her Proclamation promised the personal laws of Indians shall be kept outside the purview of such codification and they shall be guided by separate codes according to the norms of their communities. Criminal law provisions were codified and applied to all the people of India irrespective of their religion or any other differences. However, personal laws were kept intact without codification.

2.2.Constituent Assembly Debates and UCC:
When the Constituent Assembly entrusted the task of drafting the fundamental rights to a sub-committee, the members of the sub-committee, namely, Dr Ambedkar, Munshi and Minoo Masani submitted the proposals for the Uniform Civil Code (UCC) while submitting their proposals under fundamental rights. While deliberation in the sub-committee, it was proposed to split all the proposals into two parts, namely, justiciable rights and non-justiciable rights and finally, these proposals were submitted to the Advisory Committee, a parent Committee that was constituted to draft the provisions of the Constitution. The proposal for the UCC was found under non-justiciable rights. Despite the feeling of the majority members of the Committee to include the proposals for the UCC under the non-justiciable rights, members like M.R Masani, Hansa Mehta and Amrit Kaur presented their dissenting notes for the same and demanded them to be included under the justiciable rights, i.e., Fundamental Rights. In their dissenting note, they expressed their displeasure that giving prominence to personal laws based on religion over and above the common law could impact the development of nationhood. Further, they opined that even if they are given prominence over the common law, such prominence shouldn’t be extended for long and within 5 or 10 years the UCC should be implemented.

Finally, when Dr Ambedkar presented the proposal of a Uniform Civil Code before the Constituent Assembly on November 4, 1949, it was placed under the Directive Principles of State Policy (non-justiciable rights), and numbered as Article 35 which read, “The State shall endeavour to secure for the citizens a uniform civil code throughout the territory of India”.

The Muslim Community members of the Constituent Assembly vociferously opposed the proposal of UCC when it was presented for discussion on November 23, 1948. They demanded two amendments to Article 35, first, the provisions are to be introduced to keep the personal laws out of the reach of UCC and second, UCC is to be operationalized with the prior assent of the community in question. Further, they argued that the UCC violates the freedom of religion guaranteed under the Constitution and it brings disharmony within the Muslim Community. Therefore, no interference must take place in the personal law without the assent of the community in question or the community that gets affected.

Whereas, K.M. Munshi, Alladi Krishnswamy and Ambedkar defended the Uniform Civil Code. Dr. Ambedkar while addressing the issue opined that UCC is an optional/voluntary one and State doesn’t have any immediate obligation to bring UCC into effect. Further, he observed, it shall come into effect after obtaining the consent of the communities in question. Finally, Article 35 was put to vote and the Constituent Assembly adopted the same and later it was renumbered as Article 44 of the Constitution.

A notable point in the Constituent Assembly deliberation was that there was a lack of absolute consensus about the formulation of the UCC and also the exact concept of the UCC. One of the opinions among the members of the Constituent Assembly was that UCC would prevail over the personal laws and similarly, another opinion was that both UCC and personal laws shall co-exist and UCC shall be followed by those who provide their assent for the same and others would follow their personal laws.

2.3.UCC in the post-Constitution Era:
The provision for the UCC is included under Part IV of the Constitution. Article 37 of the Constitution mentions that provisions of Part IV of the Constitution are non-justiciable rights. It means they cannot be enforced by any court of law. They can only be used while enacting laws and formulating policies for better governance of the country. While inserting Article 44 under the Constitution (then it was Article 35), the framers of the Constitution did not emphasize its implementation mandatorily but as an aid to the government in formulating welfare policies or laws.

After the implementation of the Constitution, several attempts have been made to reform certain legal provisions concerning some communities in line with UCC. First among them was the introduction of Hindu Code Bills. Even though the attempts were started prior to Indian independence to introduce the Hindu codes, they were carried out during the 1950s. Between 1955-58, several bills relating to Hindus, namely, the Hindu Marriage Act, Hindu Succession Act, Hindu Minority and Guardianship Act, and Hindu Adoptions and Maintenance Act, saw wide reformation and included Jains, Buddhists, and Sikhs under their jurisdiction. But the personal laws relating to Muslims, Christians and Parsis were untouched. The Hindu Succession Act of 1956 further saw an amendment in the year 2005 with a provision to include a claim of daughters’ share in their ancestral property. In 1954, the Special Marriage Act was introduced to provide avenues for couples to get married outside their respective personal laws.

3.Judiciary on UCC
The genuine intention, as intended by the framers of the Constitution, to introduce the UCC was primarily to annihilate personal laws in all the communities irrespective of their custom, religion and beliefs, tradition etc. to bring unity and also to do away with gender inequalities that prevailed in the communities due to their personal laws. Similar points came before the Supreme Court and other High Courts regarding marriage and property matters. First among such cases was the Shah Bano Begum case (1985) where an elderly divorced lady under triple talaq approached the courts for not getting the maintenance from her husband and got orders in her favour. Feeling aggrieved by the High Court orders, her husband approached the Supreme Court and sought relief claiming that he had followed all the procedures according to his personal laws. The Supreme Court, while delivering the judgment, upheld the maintenance rights of Shah Bano Begum under section 125 Criminal Procedure Code and further, recommended the Centre for setting up of the Uniform Civil Code.

Subsequently, in Daniel Latiff v. Union of India (2001) the Muslim Women’s Act was challenged holding that it violates Articles 14, 15 and 21 of the Constitution. The Supreme Court while upholding the invalidity of the said Act, observed that divorced women are entitled to claim maintenance, under the laws of the land, irrespective of their religious affiliations.

In 1995, an issue relating to bigamy came before the Supreme Court in Sarala Mudgal Case. The Supreme Court, in this case, observed that conversion to the Islam religion to contract a second marriage is bad in the eyes of the law and will not dissolve the first marriage contracted under Hindu Marriage Act. The Supreme Court, in this case too, urged the Government to formulate a Uniform Civil Code based on the model of the Hindu code to protect the victims in marriage cases and attain national solidarity.

In the John Vallamattom case, when the validity of section 118 of the Indian Succession Act that imposed unreasonable restrictions on Christians in bequeathing their property in a donation to a religious or charitable purpose under a will was challenged, the Supreme Court struck down the section and held it to be unconstitutional.
In ABC v. State (NCT of Delhi), the Supreme Court upheld the right of a single mother to apply for sole guardianship of her child without the consent of the natural father under the Guardian and Wards Act of 1890. The said Act had not recognized the right of Christian single mothers to have guardianship. The Court observed the inconveniences caused due to the lack of a UCC and recommended the framing of a UCC.

In 2020, the Supreme Court interpreted the Hindu Succession Act to ensure gender equality by securing the right of women to inherit property and have equal coparcenary rights in ancestral property under the amended Act of Hindu Succession Act of 2005. Further, in 2021, the Allahabad High Court while handling an issue regarding conversion and interfaith marriages, observed that the enactment of uniform family laws is necessary to allow all the citizens of the country to mingle freely without having any hindrances under different personal marriage laws and also for the national integration.

4.Why UCC is in vogue today?
The Supreme Court directed to set up the Uniform Civil Code in the Shah Bano case in 1985 to facilitate national harmony and equality before the law by doing away with gender inequality, the Parliament, per contra, took a different stance and enacted a law i.e., Muslim Women’s Protection of Rights on Divorce Act in 1986. In the subsequent cases, the apex court and the high courts have affirmed the same. The election manifesto (2014) of the Bharatiya Janata party which came to power at the Centre in 2014 specifically adopts that unless Uniform Civil Code is implemented, there cannot be gender equality, and further, it assures that a uniform civil code shall be drafted taking into account the best traditions by harmonising them with the modern times. The focal point, as intended by all, is bringing gender equality, especially between men and women in society. In the general opinion, women, who normally come under the gender-discrimination, are considered to be the beneficiaries of the UCC.

5.Observation of 21st Law Commission on UCC:
21st Law Commission, in its study paper on “Reform on Family Law”, comes out with a conclusion that UCC may be required to eradicate the prevailing inequality between men and women under personal laws and further, it opined that it is discrimination and not a difference that lies at the root of inequality. The Commission had the opinion that before establishing equality between the communities, equality within the communities is much warranted and by bringing amendments to personal laws, the existing inequality within the communities may be remedied. Based on these proposals the government initiated its procedure and one among them is the prohibition of the triple talaq. Another issue pending before the government is the equal age of consent for marriages. In conclusion, the Law Commission also opined that the formulation of a Uniform Civil Code is neither necessary nor desirable at present.

6.Critical Analysis Regarding the Enforcement of UCC:
The secularism of India is well exemplified not merely in the preamble of the Constitution but flows throughout the draft. The Supreme Court, in the TMA Pai case, describes the notions of secularism and it observes that the kernel of secularism is to recognize and preserve the different types of people with their diverse languages and beliefs and to unite them together to have a united India. Unity doesn’t mean oneness. Unity also can be brought among diverse people bringing them together by respecting their beliefs, customs, culture, traditions and other aspects that differentiate one from another. United India can be formed by respecting the above-mentioned traits by considering the diversity implanted in different religious communities and harmonizing them for a common understanding. The government’s stand to introduce UCC might have been the fulfilment of the long-standing desire of some selected categories of people or coloured with an idea of protecting the discriminated people in society. No doubt, it cannot be discarded that UCC may be a need of the time for some reasons but it is also important to know the methodology of its formulation and the purpose and intention of the implementing bodies.

6.1.The positive side of the UCC as defended by some:
6.1.1.United and integrated India:
The brighter side of the UCC seems to be to form a united India, and to achieve the same the UCC can be a great help. Personal laws of different religious communities may hinder bringing unity and integrity among the people of India. Despite having different cultures, traditions, ways of living, etc. unity shall be achieved under UCC by incorporating them under one code respecting the diversity found in all the personal laws. Though it looks to be good at the peripheral level, difficult to achieve as India is a multi-religious, multi-cultural and multi-linguistic country.

6.1.2. A Great Help in the justice delivery system:
Whenever matrimonial issues appeared before the judiciary, involving two different religious communities, unlike normal cases, the courts find it difficult to decide the matter as the personal laws of the parties hinder them to decide it amicably and speedily. The judiciary also felt such cases prolong unnecessarily and consume lots of time for the courts. Therefore, a uniform civil code may secure the rights of victims and also help the judiciary to adjudicate matters speedily.

6.1.3. Justice to the disadvantaged group of people or victims:
Equality is one of the important fundamental rights under the Constitution of India. Some are of the opinion that under personal laws, there are provisions that discriminate and victimize women, and such provisions if allowed in this modern world, will surely amount to discrimination and negation of their fundamental rights guaranteed under the Constitution. To rectify those mistakes, it has warranted the necessity of the Uniform Civil Code that eradicates the disparity and discrimination sheltered under those personal laws. The assumptions are, what is bad in theology cannot be good in law and therefore, practices that affect equality within the community need to be repaired.

6.1.4. Real Secularism:
The promoters of UCC assert that the UCC shall secure real secularism as it treats every person on an equal footing without giving any avenues for ill-treatment, irrespective of one’s caste, creed, and religious background. Secularism, under Indian Constitution, is maintaining the diversity of all religious communities and building a united India. The view of the supporters of the UCC is that it would bring all the people under one umbrella without differentiating them based on their customs, beliefs, traditions etc. The final outcome of UCC would be equality among all.

6.1.5. A step towards building a Progressive Nation:
Every nation, in this modern world, must do away with its negative aspects and get rid of caste and religious politics and must give prominence to the development in the fields of economy and technology. In the presence of personal laws, it seems to be, there are possibilities of their misuse for caste and religious politics and may hamper the growth of the nation.

6.1.6. Personal laws have nothing to do with religious practices:
Some strongly argue that personal laws concerning marriages, divorce, adoption, inheritance, etc. have nothing to do with the religious practices of any community guaranteed under Article 25 of the Constitution. In the larger interests of the community, they are treated to be purely social aspects and solely related to mundane things of a community and considered not integral parts of any religious practices. Further, even if some practices attract religious rituals, reformation can be done under UCC by retaining them without harming their religious aspects.

6.2.The challenges in implementing the UCC:
6.2.1. Distortion of customs and traditions of India:
The primary question that haunts everyone is the format of UCC. If it is an amalgamation of personal laws retaining their present status, the question arises, what is the necessity of UCC despite having such a structure at present? Will it not be an additional burden or will it not become an impractical idea? If personal laws are thrashed to formulate a single code for individual issues like marriage, adoption, inheritance, divorce, etc. in common, the question would be, whose customs shall be taken into consideration while formulating the UCC. Presently, there are personal laws guiding their own religious communities in different aspects like marriage, inheritance, adoption, guardianship, etc. These laws are in existence for a quite long duration based on their customs, personal beliefs and faith aspects. When a community was in the practice of such personal laws for a long duration, the government in the name of enacting a uniform civil code, cannot nullify them and do away with those practices deeply rooted in their culture, beliefs and faith.

6.2.2. Imposition of Majoritarian Views:
The first point leads to the second aspect namely, the imposition of majority views. The minority communities will, certainly, have apprehension regarding the possibility of imposition of majority views on minority communities annihilating their customary practices imbibed in their personal laws, if UCC is implemented discarding the customary practices rooted in their respective religions. India is one of the largest democratic countries and is ruled by majoritarian community members but according to the provisions of the Constitution and international law, majoritarians are bound to respect the views of minority communities. Every personal law has something to do with the religious practices that followed for generations. They cannot impose their views and customs on the minorities in the name of UCC intending to eradicate the existing evils in the personal laws. Murdering the conscience of religious communities, UCC cannot be enforced. The majority must secure the confidence of the minority communities and protect the rights of the minorities according to the spirit of the Constitution.

6.2.3. Possibilities of rectification within the existing personal laws:
No doubt, every enactment will have loopholes to a certain extent and the government must set right the discrepancies in such laws and practices through rectifications in the existing laws. The courts, often, have come out saying that they find it difficult to decide certain cases where two religious people are involved in marriage cases to decide about their specific rights due to differences in their personal laws. In such cases either provisions may be made under special laws to that effect or amendments can be initiated for the existing personal laws without destroying them. Further, if there are any discriminations meted especially to women within the personal laws, they can be rectified by making amendments to them rather than interfering and eliminating the existing provisions of law.

The Parliament in the past took the suggestions given by various Law Commissions and rectified certain discrepancies that prevailed in the existing enactments. Some of them are the triple talaq or talaq-ul-biddat, the recognition of women as coparceners in 2005, the recognition of diverse customs within the Hindu Marriage Act (Madras Amendment) 1967 (incorporating priest-less marriages among many others), an amendment to Christian marriage and divorce laws in 2001 (where adultery coupled with cruelty considered to be ground for women to claim divorce but due to its amendment the women are at par with men to claim divorce under the adultery alone), an amendment was made to the Indian Succession Act regarding the probation of wills, and amendments were brought to the Hindu Adoption and Maintenance Act of 1956 and the Guardians and Wards Act of 1890.

6.2.4. Enactment of a Special Law:
If the government or the Centre finds some real difficulties within the personal laws and especially if the courts find any difficulties in settling special cases, the government, instead of enacting a UCC, can make special provisions for such exceptional cases without harming the personal laws. If there are any discriminations found in the personal laws about women, they can be rectified and set right under the special law and further, the special law can override the personal laws in such particular issues. The adoption law under the Hindu Adoption Act applies to Hindus but the State under Juvenile Justice Act has made special provisions for adoption to others besides Hindus. Further, Article 15 (5) of the Indian Constitution provides ample opportunities to enact laws to protect the rights of women. To give an instance, the Registration of Births and Death Register can be amended to include compulsory registration of marriages to protect the rights of minors or the age of consent can be fixed and made compulsory under criminal Acts to refrain from contacting marriages below the age of consent, provisions for property rights to women in the husband’s property in the wake of their divorce, etc.

6.2.5. The death blow to the rights of Tribal and Specially recognized groups:
Provisions have been made for tribal community members and other special groups in different parts of the country to protect their rights. In the event of enactment of UCC, the rights of those specially recognized groups will lose their rights and their special status shall be withdrawn. If the government makes any special provisions under the UCC to retain the status of those tribal and specially recognized community members, it would be nothing but additional provisions and the formulation of UCC will be a misnomer.

6.2.6. Consent of the communities in question:
The Constituent Assembly upheld the arguments advanced by the Communities who had their personal laws and assurance was given to them that while enacting a UCC, the consent of the communities in question shall be taken into consideration. Based on the argument, the provision under Article 35 (renumbered as Article 44) is inserted within the Constitution. So unless and until the consent of the community in question is obtained, it may not be possible to enact a UCC. At present, providing a questionnaire and demanding the communities who have their personal laws in question to give their assent within 30 days (short notice) goes against the principle of audi alteram partem.

6.2.7. Fundamental Rights cannot be overridden by non-justiciable principles:
Religious practices are protected under the Fundamental Rights guaranteed under Articles 25 to 28 of the Constitution. When the Constitution guarantees such rights, the State has an obligation and right to annihilate the inequality under Article 14 of the Constitution by setting right the existing personal laws through rectifications but it cannot override the Fundamental Rights guaranteed under the Constitution of India.

6.2.8. The difference between the communities is warranted under Democracy:
The mere difference between various religious communities in their practice will not amount to discrimination. India being one of the major multi-religious and multi-linguistic democratic countries, need to respect the uniqueness of each community by protecting their practices. Undoubtedly, the religious identity of each community is important but at the same time, it has a bounden duty to restrict discriminatory practices implied in them. The government, though eager to interfere in the personal laws of the communities, shows its slackness in formulating protective discriminatory laws that applies to the government, namely, an enactment on equal representation of women in the legislature which is pending for years together.

7.Conclusion:
To implement the UCC, the government obliged to obtain the assent of the communities in question and must be drafted keeping in mind the diversity of Indian culture and traditions without harming the sentiments of religious communities who practice their personal laws enacted as per their customs, traditions and religious beliefs. The proposed idea of UCC, while its insertion in the Constitution, was intended not to gain political mileage by any political parties but to enact it with the intention of gaining true national integrity, eradication of gender inequalities and growth of the nation. If such intentions are exemplified in the formulation of the UCC, the real growth of the communities may take place. To do so, the government must take every community into confidence and try to enact the UCC without harming any religious practices, customs and beliefs.

Finally, the question remains unanswered at this stage, whether UCC includes the personal laws of every community keeping their substantial provisions existing at present and rectifying discrimination within them or each code for all the communities in respect of marriages, inheritance, adoptions, divorces, etc. To conclude, secularism, undoubtedly, is not contradictory to plurality but it is part and parcel of democracy.

References

• Constituent Assembly Debates, Official Report, Reprinted By Lok Sabha Secretariat, (New Delhi, Sixth Reprint, 2014)
• 21st Law Commission’s Report on the “Reform of Family Law”
• ABC v. State (NCT of Delhi) on 6 July 2015 (2015 SCC Online SC 609)
• Danial Latifi & Anr v. Union of India. (2001) 7 SCC 740
• Mohd. Ahmed Khan v. Shah Bano Begum and Ors. AIR 1985 SC 945
• Smt. Sarla Mudgal, President ... v. Union of India & Ors. AIR 1995 SC 1531
• T.M.A Pai Foundation v. State of Karnataka and Ors. (2002) 8 SCC 481.
• John Vallamattom & Anr v. Union of India on 21 July 2003

  ---

Kannada version of the article : 

ಏಕರೂಪ (ಸಮಾನ) ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ (ಯುಸಿಸಿ): ಕೇವಲ ಏಕರೂಪತೆ ಅಥವಾ ಏಕತೆ

- ರೆ. ಡಾ. ಫ್ರಾನ್ಸಿಸ್ ಅಸ್ಸಿಸಿ ಅಲ್ಮೇಡಾ

1. ಪ್ರಸ್ತಾವನೆ:
ಭಾರತದ 22ನೇ ಕಾನೂನು ಆಯೋಗವು ಜೂನ್‌ 14, 2023 ರಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಾರ್ವಜನಿಕರು ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ (ಯುಸಿಸಿ) ಬಗ್ಗೆ ಅಧಿಸೂಚನೆಯನ್ನು ಹೊರಡಿಸಿ ಎಲ್ಲರ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆದಿದೆ. ಸಂವಿಧಾನದ ಪ್ರಾರಂಭದಿಂದಲೂ, ಇದು ವಿವಾದದ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ವಿಶೇಷವಾಗಿ, ಮಿಶ್ರ ವಿವಾಹಗಳ ವಿಚ್ಛೇದನದ ವಿಷಯವು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳ ಮುಂದೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಗಲೆಲ್ಲಾ ನ್ಯಾಯಾಂಗವು ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಬಗ್ಗೆ, ತೀವ್ರ ಆಸಕ್ತಿ ವಹಿಸಿದೆ. ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದಿಂದಲು ಪ್ರಬಲವಾದ ನೆಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೂ, ಹಿಂದೂಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ವಿವಿಧ ಸಮುದಾಯಗಳ ಪ್ರಭಾವ ಇದ್ದುದ್ದರಿಂದ. ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಅರಿತಿದ್ದೂ, ಬ್ರಿಟಿಷರು ಸೇರಿದಂತೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಆಳ್ವಿಕೆ ಮಾಡಿದ ಯಾರೂ ಕೂಡ ಇದನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಲು ಧ್ಯೆರ್ಯ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತವು ಅತ್ಯಂತ ವ್ಯೆವಿಧ್ಯಮಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ; ವಿಭಿನ್ನ ಪದ್ದತಿಗಳು, ಭಾಷೆಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಗಳು ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಎಲ್ಲಾ ಸಮುದಾಯಗಳ ಮೇಲೆ ಸಮಾನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುವ ಯಾವುದೇ ಕಾನೂನುಗಳು ಅಥವಾ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಅದ್ದರಿಂದ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯು, ಅದರ ಅನುಷ್ಠಾನದಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಸಮುದಾಯಗಳ ಮುನಿಸನ್ನು ಸೆಳೆಯುವ ನಿಬಂಧನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.

2. ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ ಮತ್ತು ಅದರ ಹಿನ್ನೆಲೆ:
ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ, ಪರಿಭಾಷೆ ತಿಳಿಸುವಂತೆ, ಒಬ್ಬನ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಪರಂಪರೆ ಅಥವಾ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸದೆ, ಅಸ್ತಿ, ವಿವಾಹ, ದತ್ತು ಮತ್ತು ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿತ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪತೆ ಇರುವುದು ಎಂದರ್ಥ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಅಪರಾಧ ಕಾನೂನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಮಾನವಾಗಿ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅಸ್ತಿ, ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ, ವಿವಾಹ, ವಿಚ್ಛೇದನ, ದತ್ತು ಸಂಬಂಧಿ ಕಾನೂನುಗಳು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳ ಪ್ರಕಾರ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಆದುದರಿಂದ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯು ಎಲ್ಲ ಕಾನೂನು ರೀತಿಗಳನ್ನುಒಂದೇ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ತರಲು ಬಯುಸುತ್ತದೆ.

ಏಕರೂಪತೆ ಸಮಾಜದ ವಿವಿಧ ಅಂಶಗಳ ನಡುವೆ ಏಕತೆಯನ್ನು ಬೆಸೆಯುವ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಪ್ರಮುಖ ಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಏಕರೂಪತೆಯು ಸಮಾಜದ ವಿವಿಧ ಸಮುದಾಯಗಳ ನಡುವಿನ ಏಕತೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರತಿಕೂಲ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಬೀರುವ ವಿಭಿನ್ನ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳ ಸಂಯೋಜನೆ ಎಂದರ್ಥವಲ್ಲ. ಏಕರೂಪತೆ ಮತ್ತು ಏಕತೆ ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಸಾಮಾನ್ಯ ಅಂಶವಿಲ್ಲದೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಬೆಸೆಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನದ 44ನೇ ವಿಧಿಯು ಈ ರೀತಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ, "ರಾಷ್ಟ್ರವು ಭಾರತದ ಭೂಪ್ರದೇಶದಾದ್ಯಂತ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಏಕರೂಪದ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ". ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಯ ನಂತರ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯು ಈ ವಿಧಿಯನ್ನು ರಾಜ್ಯ ನೀತಿಯ ನಿರ್ದೇಶನ ತತ್ವಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ (ಡಿ.ಪಿ.ಎಸ್.ಪಿ) ಇರಿಸಿತು. ಡಿ.ಪಿ.ಎಸ್.ಪಿಯು ನ್ಯಾಯೋಚಿತವಲ್ಲದ ಹಕ್ಕುಗಳಾಗಿವೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಡಿ.ಪಿ.ಎಸ್.ಪಿ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾದ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಯಾವುದೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸಂವಿಧಾನದ ಆರ್ಟಿಕಲ್‌ 37 ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಅವುಗಳು ಕೇವಲ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಅದರ ಕಲ್ಯಾಣ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಅನುಷ್ಠಾನಗೊಳಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮತ್ತು ಪ್ರೇರಣೆ ನೀಡುತ್ತವೆ.

2.1. ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ:
1840 ರಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಸ್ ಲೋಕಿ ವರದಿಯು ಕ್ರಿಮಿನಲ್‌ ಕಾನೂನು, ಸಾಕ್ಷ್ಯ ಮತ್ತು ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಭಾರತೀಯ ಕಾನೂನು ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಕ್ರೋಡೀಕರಿಸುವಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪತೆಯ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅಂತಹ ಕ್ರೋಡೀಕರಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಹೊರಗಿಡಲು ಇದು ಶಿಪಾರಸ್ಸು ಮಾಡಿತು. 1859ರಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೆಂಡಿನ ರಾಣಿ ತನ್ನ ಘೋಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಸಮಾನ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ ಕ್ರೋಡೀಕರಣದ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಇಡಲಾಗುವುದು ಮತ್ತು ಅವರ ಸಮುದಾಯಗಳ ಮಾನದಂಡಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಕೋಡ್‌ಗಳಿಂದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಭರವಸೆ ನೀಡಿದರು. ಕ್ರಿಮಿನಲ್‌ ಕಾನೂನು ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಕ್ರೋಡೀಕರಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಜನರ ಧಮ೯ ಆಥವಾ ಇತರ ಯಾವುದೇ ಭಿನ್ಯಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸದೆ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಜನರಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸಲಾಯಿತು. ಅದರೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಅವರ ಸಮುದಾಯದ ರೂಢಿಗಳ ಪ್ರಕಾರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಕ್ರೋಡೀಕರಿಸದೆ ಹಾಗೆಯೇ ಇರಿಸಲಾಯಿತು.

2.2. ಸಂವಿಧಾನದ ರಚನಾ ಸಭೆಯ ಚರ್ಚೆಗಳು ಮತ್ತು ಯುಸಿಸಿ:
ಸಂವಿಧಾನದ ರಚನಾ ಸಭೆಯು ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಕರಡು ರಚನೆಯ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಉಪಸಮಿತಿಗೆ ವಹಿಸಿದಾಗ, ಉಪ ಸಮಿತಿಯ ಸದಸ್ಯರಾದ ಡಾ. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌, ಮುನ್ಶಿ ಮತ್ತು ಮಿನೂ ಮಸಾನಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಕರಡು ವರದಿ ಸಲ್ಲಿಸುವಾಗ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ (ಯುಸಿಸಿ) ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಿದರು. ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಗಳನ್ನು ಉಪಸಮಿತಿಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸುವಾಗ, ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಗಳನ್ನು ನ್ಯಾಯೋಚಿತ ಹಕ್ಕುಗಳು ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯೋಚಿತವಲ್ಲದ ಹಕ್ಕುಗಳು ಎಂದು ಎರಡು ಭಾಗಗಳಾಗಿ ವಿಭಜಿಸಲು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಈ ಪ್ರಸ್ತಾಪಗಳನ್ನು ಸಲಹಾ ಸಮಿತಿಗೆ ಸಲ್ಲಿಸಲಾಯಿತು. ನ್ಯಾಯೋಚಿತವಲ್ಲದ ಹಕ್ಕುಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಯುಸಿಸಿಯ ಪ್ರಸ್ತಾವಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಲು ಸಮಿತಿಯ ಬಹುಪಾಲು ಸದಸ್ಯರ ಭಾವನೆಯ ಹೊರತಾಗಿಯೂ. ಎಮ್. ಆರ್. ಮಸಾನಿ‌, ಹಂಸಾ ಮೆಹ್ತಾ ಮತ್ತು ಅಮೃತ್‌ ಕೌರ್‌ ರಂತಹ ಸದಸ್ಯರು ತಮ್ಮ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಮಂಡಿಸಿ, ಅವುಗಳನ್ನು ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಹಾಗೆ ನ್ಯಾಯಸಮ್ಮತವಾದ/ನ್ಯಾಯೋಚಿತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯದ ಟಿಪ್ಪಣಿಯಲ್ಲಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಅಭಿವೃದ್ದಿಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕಾನೂನುಗಿಂತಲೂ ಧಮ೯ದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಿಗೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ನೀಡುವ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಮಾಧಾನ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಒಂದೊಮ್ಮೆ, ಅಂತಹ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಿಗೆ ನೀಡುವುದಾದಲ್ಲಿ, ಅದನ್ನು ದೀರ್ಘಕಾಲದವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಬಾರದು ಮತ್ತು 5 ಅಥವಾ 10 ವಷ೯ಗಳಲ್ಲಿ ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಅವರು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟಿದ್ದರು.

ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಡಾ. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌ ಅವರು ನವೆಂಬರ್‌ 4,1949ರಂದು ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಯ ಮುಂದೆ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು ಮಂಡಿಸಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ರಾಜ್ಯ ನೀತಿಯ ನಿರ್ದೇಶನ ತತ್ವಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ (ನ್ಯಾಯೋಚಿತವಲ್ಲದ ಹಕ್ಕುಗಳು) ಇರಿಸಲಾಯಿತು. ಸಂವಿಧಾನದ ಕರಡನ್ನು ಅಂತಿಮಗೊಳಿಸುವ ಮೊದಲು, 35ನೇ ವಿಧಿಯನ್ನು ಅದರ ಚರ್ಚೆಗಾಗಿ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲಾಯಿತು. ಅದು "ಭಾರತದ ಭೂಪ್ರದೇಶದಾದ್ಯಂತ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಏಕರೂಪದ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ರಾಜ್ಯವು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ”. ಎಂದು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ.

ನವೆಂಬರ್‌ 23, 1948 ರಂದು ಯುಸಿಸಿಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು ಚರ್ಚೆಗೆ ಮಂಡಿಸಿದಾಗ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯದ ಸದಸ್ಯರು ಅದನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಅವರು ಆರ್ಟಿಕಲ್‌‌ 35ಕ್ಕೆ ಎರಡು ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ಮೊದಲನೆಯದು, ವ್ಯೆಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಯುಸಿಸಿಯ ಪ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದ ಹೊರಗಿಡಲು ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ಅನ್ವಯವಾಗುವ ಸಮುದಾಯದ ಒಪ್ಪಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಬೇಕು. ಯುಸಿಸಿಯು ಸಂವಿಧಾನದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಖಾತರಿಸಪಡಿಸಿದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದು ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯದೊಳಗೆ ಗೊಂದಲವನ್ನು ತರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮುಸ್ಲಿಂ ಸದಸ್ಯರು ವಾದಿಸಿದರು. ಅದ್ದರಿಂದ, ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಬಾಧಿತ ಸಮಯದಾಯದ ಒಪ್ಪಿಗೆಯಿಲ್ಲದೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ನಡೆಯಬಾರದು ಎಂಬ ವಾದ ಮಂಡಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಕೆ. ಎಂ. ಮುನ್ಶಿ, ಅಲ್ಲಾಡಿ ಕೃಷ್ಣಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌ ರವರು ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಗ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಂಡರು. ಮುಸ್ಲಿಂ ಸದಸ್ಯರ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಡಾ. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌ ಅವರು ಯುಸಿಸಿ ಐಚ್ಚಿಕವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ

ತರಲು ರಾಜ್ಯವು ಯಾವುದೇ ತಕ್ಷಣದ ಬದ್ಛತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟರು. ಇದಲ್ಲದೆ, ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಮುದಾಯಗಳ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ಪಡೆದ ನಂತರ ಇದು ಜಾರಿಗೆ ಬರಲಿದೆ ಎಂದು ಅವರು ತಿಳಿಸಿದರು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, 35 ನೇ ವಿಧಿಯನ್ನು ಮತಕ್ಕೆ ಹಾಕಲಾಯಿತು ಹಾಗೂ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯು ಅದನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿತು ಮತ್ತು ನಂತರ ಅದನ್ನು ಸಂವಿಧಾನದ 44ನೇ ವಿಧಿ ಎಂದು ಮರುನಾಮಕರಣ ಮಾಡಲಾಯಿತು.

2.3. ಸಂವಿಧಾನದ ನಂತರದ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಯುಸಿಸಿ:
ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಸಂವಿಧಾನದ ಭಾಗ Iಗಿರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ ಸಂವಿಧಾನದ 37ನೇ ವಿಧಿಯು ಸಂವಿಧಾನದ ಭಾಗ Iಗಿರ ನಿಬಂಧನೆಗಳು ನ್ಯಾಯೋಚಿತವಲ್ಲದ ಹಕ್ಕುಗಳಾಗಿವೆ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ. ಇದರರ್ಥ ಯಾವುದೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಿಂದ ಅವುಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ದೇಶದ ಉತ್ತಮ ಆಡಳಿತಕ್ಕಾಗಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಬಳಸಬಹುದು. ಸಂವಿಧಾನದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಅನುಚ್ಚೇದ 44ನ್ನು ಸೇರಿಸುವಾಗ (ಅಗ ಅದು 35 ನೇ ವಿಧಿ) ಸಂವಿಧಾನದ ರಚನಾಕಾರರು ಅದರ ಅನುಷ್ಠಾನವನ್ನು ಕಡ್ಡಾಯಗೊಳಿಸಲಿಲ್ಲ ಆದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರ ಕಲ್ಯಾಣಕ್ಕಾಗಿ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ರಚಿಸುವಾಗ ಅದನ್ನು ಅಳವಡಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದಾಗಿದೆ.

ಸಂವಿಧಾನದ ಅನುಷ್ಠಾನದ ನಂತರ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕಾನೂನುಗಳ ಸುಧಾರಣೆಗಾಗಿ ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಲು ಹಲವಾರು ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯದು ಹಿಂದೂ ಕೋಡ್‌ ಬಿಲ್ ಗಳನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುವುದು. ಹಿಂದೂ ಕಾನೂನು ಸಂಹಿತೆಗಳ ಸುಧಾರಣೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಲು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಪೂರ್ವದಿಂದಲೇ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲಾಗಿದ್ದರೂ, ಅವುಗಳನ್ನು 1950ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲಾಯಿತು. 1955-58ರ ನಡುವೆ, ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಹಲವಾರು ಮಸೂದೆಗಳು, ಅವುಗಳೆಂದರೆ, ಹಿಂದೂ ವಿವಾಹ ಕಾಯಿದೆ, ಹಿಂದೂ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ಕಾಯಿದೆ, ಹಿಂದೂ ಅಪ್ರಾಪ್ತ ವಯಸ್ಕರ ಮತ್ತು ಪಾಲಕತ್ವ ಕಾಯಿದೆ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ದತ್ತು ಮತ್ತು ನಿರ್ವಹಣೆ ಕಾಯಿದೆಗಳು ವ್ಯಾಪಕ ಸುಧಾರಣೆಯನ್ನು ಕಂಡವು ಮತ್ತು ಈ ಕಾನೂನುಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಜೈನರು, ಬೌದ್ದರು ಮತ್ತು ಸಿಖ್ಖರನ್ನು ತರಲಾಯಿತು. ಆದರೆ ಮುಸ್ಲಿಮರು, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರು ಮತ್ತು ಪಾರ್ಸಿಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಲಿಲ್ಲ. 2005ರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರ ಆಸ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಪಾಲಿನ ಹಕ್ಕನ್ನು ಪಡೆಯುವ ನಿಬಂಧನೆಯೊಂದಿಗೆ 1956ರ ಹಿಂದೂ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ಕಾಯಿಗೆ ತಿದ್ದುಪಡಿಯನ್ನು ಮಾಡಲಾಯಿತು. 1954ರಲ್ಲಿ, ವಿಶೇಷ ವಿವಾಹ ಕಾಯಿದೆಯನ್ನು ದಂಪತಿಗಳು ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳ ಹೊರತಾಗಿ ವಿವಾಹವಾಗಲು ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಲು ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು.

3. ನ್ಯಾಯಾಂಗ ಮತ್ತು ಯುಸಿಸಿ:
ಸಂವಿಧಾನದ ರಚನೆಕಾರರು ಉದ್ದೇಶಿಸಿದಂತೆ , ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವ ನಿಜವಾದ ಉದ್ದೇಶವೆಂದರೆ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಜಾತಿ, ಪಂಥ, ಧಮ೯ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಏಕತೆಯನ್ನು ತರಲು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನ ಮಾಡುವುದು ಮತ್ತು ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಲಿಂಗ ಅಸಮಾನತೆಗಳನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕುವುದು ಆಗಿದೆ. ವ್ಯೆಯಕ್ತಿಕ ಅಥವಾ ಖಾಸಗಿ ಕಾನೂನುಗಳ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಸಮುದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಮದುವೆ ಮತ್ತು ಅಸ್ತಿ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಕೆಲವು ದಾವೆಗಳು ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್‌ ಮತ್ತು ಹೈ ಕೋರ್ಟ್ ಗಳ ಮುಂದೆ ಬಂದವು. ಅಂತಹ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯದು, ಶಾ ಬಾನೋ ಬೇಗಂ ಪ್ರಕರಣ (1985). ಈ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ತ್ರಿವಳಿ ತಲಾಖ್‌ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಚೇದನ ಪಡೆದ ವಯಾಸ್ಸಾದ ಮಹಿಳೆಯು ತನ್ನ ಪತಿ ಜೀವನಾಂಶ ನೀಡದಿದ್ದಾಗ ನ್ಯಾಯಾಲಯವನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಿ, ತನ್ನ ಪರವಾಗಿ ಆದೇಶವನ್ನು ಪಡೆದಳು. ಆದರೆ, ಆಕೆಯ ಪತಿ ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್‌ಗೆ, ಮೊರೆ ಹೋಗಿ, ತನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರ್ಯವಿಧಾನಗಳನ್ನು ತಾನು ಅನುಸರಿಸಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಕೋರಿದ್ದನು. ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್‌, ತೀರ್ಪನ್ನು ನೀಡುವಾಗ, ಸೆಕ್ಷನ್‌ 125 ಸಿ.ಆರ್‌.ಪಿ.ಸಿ.ಯ ನಿಬಂಧನೆಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಶಾ ಬಾನೋ ಬೇಗಂ ವರ ನಿರ್ವಹಣೆ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿದಿತ್ತು ಮತ್ತು ಮುಂದೆ, ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಕೇಂದ್ರಕ್ಕೆ ಶಿಫಾರಸ್ಸು ಮಾಡಿತ್ತು.

ತರುವಾಯ ಡೇನಿಯಲ್ ಲತೀಫ್‌ ‌ ವರ್ಸಸ್ ಯೂನಿಯನ್‌ ಆಫ್‌ ಇಂಡಿಯಾ (2001) ದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳಾ ಕಾಯಿದೆಯು ಸಂವಿಧಾನದ 14, 15 ಮತ್ತು 21ನೇ ವಿಧಿಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಲಾಯಿತು. ಸದರಿ ಕಾಯಿದೆಯ ಅಮಾನ್ಯತೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿರುವ ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್, ವಿಚ್ಚೇದಿತ ಮಹಿಳೆಯರು ತಮ್ಮ ಧಾಮಿಕ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ದೇಶದ ಕಾನೂನುಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಜೀವನಾಂಶವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಅರ್ಹರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ತನ್ನ ಆದೇಶದಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿತ್ತು.

1995ರಲ್ಲಿ ಸರಳಾ ಮುದ್ಗಲ್‌ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಎರಡನೇ ಮದುವೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಮುಂದೆ ಮತ್ತೊಂದು ಸಮಸ್ಯೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಈ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್‌, ಇಸ್ಲಾಂ ಧಮ೯ಕ್ಕೆ ಮತಾಂತರಗೊಂಡು ಎರಡನೇ ಮದುವೆಯಾಗುವುದು ಕಾನೂನಿನ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಾಗಿದ್ದು, ಹಿಂದೂ ವಿವಾಹ ಕಾಯ್ದೆಯಡಿ ಒಪ್ಪಂದ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಮೊದಲ ಮದುವೆಯನ್ನು ವಿಸರ್ಜಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟಿತ್ತು. ವಿವಾಹ ಪ್ರಕರಣಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಂತ್ರಸ್ತರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟೀಯ ಐಕ್ಯತೆ ಸಾಧಿಸಲು ಹಿಂದೂ ಸಂಹಿತೆಯ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುವಂತೆ ಈ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲೂ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸಿತ್ತು.

ಜಾನ್‌ ವಲ್ಲಮಟ್ಟಮ್‌ ಅವರ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ (2003), ಭಾರತೀಯ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ಕಾಯಿದೆಯ ಸೆಕ್ಷನ್‌ 118ರ ಸಿಂಧುತ್ವವು ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿಯನ್ನು ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಥವಾ ದತ್ತಿ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕೆ ದೇಣೆಗೆಯಾಗಿ ನೀಡುವಲ್ಲಿ ಅಸಮಂಜಸ ನಿರ್ಬಂಧಗಳನ್ನು ವಿಧಿಸಿದಾಗ ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್‌ ಸೆಕ್ಷನ್‌ 118ನ್ನು ರದ್ದುಗೊಳಿಸಿತ್ತು ಮತ್ತು ಇದು ಅಸಂವಿಧಾನಿಕ ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟಿತ್ತು.

ಎಬಿಸಿ ವಿರುದ್ದ ರಾಜ್ಯ (ಎನ್‌ ಸಿಟಿ‌ ಆಫ್ ದೆಹಲಿ) ದಾವೆಯಲ್ಲಿ, 1890 ರ ಗಾರ್ಡಿಯನ್ ಮತ್ತು ವಾರ್ಡ್ಸ್ ಆಕ್ಟ್‌ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ನೈಸರ್ಗಿಕ ತಂದೆಯ ಒಪ್ಪಿಗೆಯಿಲ್ಲದೆ ತನ್ನ ಮಗುವಿನ ಪಾಲನೆಗಾಗಿ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸಲು ಒಂಟಿ ತಾಯಿಯ ಹಕ್ಕನ್ನು ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಎತ್ತಿಹಿಡಿದಿದೆ. ಕ್ರೈಸ್ತ ಒಂಟಿ ತಾಯಂದಿರ ರಕ್ಷಕತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದುವ ಹಕ್ಕನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದೆ. ಯುಸಿಸಿಯ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಉಂಟಾದ ಅನಾನುಕೂಲತೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಯುಸಿಸಿಯ ರಚನೆಗೆ ಶಿಪಾರಸು ಮಾಡಿತ್ತು.

2020ರಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹಿಂದೂ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ಕಾಯಿದೆಯನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ಕಾಯಿದೆ 2005 ರ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಕಾಯ್ದೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಅಸ್ತಿಯನ್ನು ಅನುವಂಶಿಕವಾಗಿ ಪಡೆಯುವ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವಜರ ಅಸ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಸಮಾನ (ಕಾಪರ್ಸೆನರಿ) ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಹಕ್ಕು ಇದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಿತು. ಮುಂದೆ. 2021ರಲ್ಲಿ ಅಲಹಾಬಾದ್‌ ಹೈಕೋರ್ಟ್ ಮತಾಂತರ ಮತ್ತು ಅಂತರ್-ಧರ್ಮೀಯ ವಿವಾಹಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ವಿಚಾರವಾಗಿ ನ್ಯಾಯಾಲವು ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ನಾಗರಿಕರು ವಿವಿಧ ವೈಯಕ್ತಿಕ ವಿವಾಹ ಕಾನೂನುಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಲ್ಲದೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಬೆರೆಯಲು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಏಕೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ಏಕರೂಪದ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವುದು ಅಗತ್ಯವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಗಮನಿಸಿತ್ತು.

4. ಇದು ಏಕೆ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ?
ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸೌಹಾರ್ದತೆ ಮತ್ತು ಕಾನೂನಿನ ಮುಂದೆ ಸಮಾನತೆಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂತೆ ಶಾ ಬಾನೋ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್‌ ನಿರ್ದೇಶನ ನೀಡಿತ್ತು. ಸಂಸತ್ತು ಇದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ದವಾಗಿ ವಿಭಿನ್ನ ನಿಲುವು ತಳೆದಿತ್ತು ಮತ್ತು ವಿಚ್ಚೇದನದ ಮೇಲಿನ ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳೆಯರ ಹಕ್ಕುಗಳ ರಕ್ಷಣೆ ಕಾಯಿದೆ 1986 ರಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿತು. 2014 ರಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಭಾರತೀಯ ಜನತಾ ಪಕ್ಷವು ತನ್ನ 2014ರ ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ ಜಾರಿಯಾಗದ ಹೊರತು ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಆದುದರಿಂದ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಭರವಸೆ ನೀಡಿತ್ತು. ಒಟ್ಟಾರೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಎಲ್ಲಾ ಉತ್ತಮ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಅವುಗಳನ್ನು ಆಧುನಿಕ ಕಾಲದೊಂದಿಗೆ ಸಮನ್ವಯಗೊಳಿಸಿ ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆಯನ್ನು ತರುವುದು ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಪ್ರಥಮ ಉದ್ದೇಶ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಪುರುಷರು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರ ನಡುವೆ ಸಮಾನತೆ ಹಾಗೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಲಿಂಗ-ತಾರತಮ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳಪಡುವ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಯುಸಿಸಿಯ ಫಲಾನುಭವಿಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

5. ಏಕ ರೂಪ ಕಾನೂನು ಸಂಹಿತೆಯ ಹೇರಿಕೆಯ ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ:
21ನೇ ಕಾನೂನು ಆಯೋಗವು ತನ್ನ ಅಧ್ಯಾಯನ ಪತ್ರ "ಕೌಟುಂಬಿಕ ಕಾನೂನುಗಳ ಸುಧಾರಣೆ” ಯಲ್ಲಿ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿ ಪುರುಷ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರ ನಡುವೆ ಇರುವ ತಾರತಮ್ಯ ನಿವಾರಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯು ಬೇಕಾಗಬಹುದು ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ. ಮುಂದುವರಿದು ಲಿಂಗ ತಾರತ್ಯಮಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ಭಿನ್ನತೆಯಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಅಸಮಾನತೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ಸಮುದಾಯಗಳ ನಡುವೆ ಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುವ ಮೊದಲು ಸಮುದಾಯದ ಒಳಗೆ ಸಮಾನತೆ ರೂಡಿಸುವುದು ಅತಿ ಅವಶ್ಯಕವಾಗಿದೆ ಆದುದರಿಂದ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಿಗೆ ತಿದ್ದಪಡಿ ತರುವುದರ ಮೂಲಕ ಇದನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಹುದು ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ಕಾನೂನು ಆಯೋಗದ ಈ ಶಿಫಾರಸ್ಸಿನಂತೆ ಸರಕಾರ ಸಮಾನ ಕಾನೂನು ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ, ʼತ್ರಿವಳಿ ತಲಾಕ್‌ʼ ಎಂಬ ಆಚಾರವನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿತ್ತು. ವಿವಾಹ ಸಮ್ಮತಿಗೆ ಸಮಾನ ವಯಸ್ಸಿನ ವಿಚಾರವು ಸಹ ಸರಕಾರದ ಮುಂದಿದೆ. ಹೀಗೆ 21ನೇ ಕಾನೂನು ಆಯೋಗವು ಎಕರೂಪ ಕಾನೂನು ರಚಿಸಲು ಇದು ಸಮಂಜಸವಾದ ಸಮಯವಲ್ಲ ಎಂಬ ಅಬಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟಿತ್ತು.

6. ಏಕರೂಪ ಕಾನೂನು ಸಂಹಿತೆಯ ಹೇರಿಕೆಯ ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ
ಭಾರತದ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯನ್ನು ಕೇವಲ ಸಂವಿಧಾನದ ಪೀಠಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಅದರ ನಿಬಂಧನೆಗಳ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಉದಾಹರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್‌, ಟಿ.ಎಮ್.ಎ. ಪೈ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ, ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆಯ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆಯ ತಿರುಳು ವಿವಿಧ ಭಾಷೆಗಳು ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಗಳೊಂದಿಗೆ ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ಜನರನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಸಂರಕ್ಷಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಐಕ್ಯ ಭಾರತವನ್ನು ಹೊಂದಲು ಅವರನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸುವುದು ಎಂದು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಐಕ್ಯತೆ ಎಂದರೆ ಏಕತೆ ಎಂದಲ್ಲ. ಅವರವರ ನಂಬಿಕೆಯ ಅಂಶಗಳು, ಪದ್ದತಿಗಳು, ನಂಬಿಕೆಗಳು, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುವ ಇತರ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಗೌರವಿಸುವ ಮೂಲಕ ವಿವಿಧ ಜನರ ನಡುವೆ ಐಕ್ಯತೆಯನ್ನು ತರಬಹುದು. ವಿವಿಧ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯದ ಸದಸ್ಯರ ನಡುವಿನ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವು ಮೂಡಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯ ತಿಳುವಳಿಕೆಗಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮೇಲೆ ತಿಳಿಸಿದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಗೌರವಿಸಿ ಒಕ್ಕೂಟ ಭಾರತವನ್ನು ರಚಿಸಬಹುದು. ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುವ ಸರಕಾರದ ನಿಲುವು ಕೆಲವು ವಗ೯ಗಳ ಜನರ ದೀರ್ಘಕಾಲದ ಬಯಕೆಯ ನೆರವೇರಿಕೆಯಾಗಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ತಾರತಮ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾದ ಜನರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಕಲ್ಚನೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಹುದು ಮತ್ತು ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ, ಯುಸಿಸಿ ಕೆಲವರಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಾಲದ ಅಗತ್ಯವಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಆದರೆ ಇದರೊಂದಿಗೆ ಕಾನೂನು ರಚನೆಯ ವಿಧಾನ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸುವ ಸರಕಾರದ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ತಿಳಿದುಕ್ಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಹ ಮುಖ್ಯವಾಗಿದೆ.

6.1. ಕೆಲವರು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ ಯುಸಿಸಿಯ ಧನಾತ್ಮಕ ಅಂಶಗಳು:
6.1.1. ಸಂಯುಕ್ತ ಮತ್ತು ಸಮಗ್ರ ಭಾರತ:
ಯುಸಿಸಿಯ ಒಳಿತನ್ನು ನೋಡುವುದಾದರೆ, ಒಂದು ಅಖಂಡ ಭಾರತವನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಯುಸಿಸಿ ಉತ್ತಮ ಸಹಾಯವಾಗಿದೆ. ವಿವಿಧ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು ಭಾರತದ ಜನರಲ್ಲಿ ಏಕತೆ ಮತ್ತು ಸಮಗ್ರತೆಯನ್ನು ತರಲು ಅಡ್ಡಿಯಾಗಬಹುದು. ವಿಭಿನ್ನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳು, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು, ಜೀವನ ವಿಧಾನಗಳು ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೂ ಸಹ ಅವುಗಳನ್ನು ಒಂದು ಸಂಹಿತೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಯೋಜಿಸುವ ಮೂಲಕ ಯುಸಿಸಿಯ ಮುಖಾಂತರ ಏಕತೆ ಸಾಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

6.1.2. ನ್ಯಾಯದಾನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಉತ್ತಮ ಸಹಾಯ:
ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ವೈವಾಹಿಕ ಸಮಸೈಗಳು ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಮುಂದೆ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ, ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಕರಣಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಕಕ್ಷಿದಾರರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು ಅವುಗಳನ್ನು ಸೌಹಾರ್ದಯುತವಾಗಿ ಮತ್ತು ತ್ವರಿತವಾಗಿ ನಿರ್ಧರಿಸಲು ಅಡ್ಡಿಯಾಗುವುದರಿಂದ, ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲು ನ್ಯಾಯಾಲಯಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಪ್ರಕರಣಗಳು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮಯವನ್ನು ಪೋಲು ಮಾಡುತ್ತವೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಬಹುದು.

6.1.3. ಹಿಂದುಳಿದ ಅಥವಾ ಸಂತ್ತಪ್ತ ವಗ೯ದ ಜನರಿಗೆ ನ್ಯಾಯ:
ಸಮಾನತೆ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಕೆಲವು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಅಧೀನಗೊಳಿಸುವ ನಿಬಂಧನೆಗಳಿವೆ ಮತ್ತು ಅಂತಹ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಈ ಆಧುನಿಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅನುಮತಿಸಿದರೆ, ಸಂವಿಧಾನದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಖಾತರಿಪಡಿಸಲಾದ ಅವರ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ತಾರತಮ್ಯ ಮತ್ತು ನಿರಾಕರಣೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದುದರಿಂದ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯಿಸಿರುವ ಅಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡುವ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಇದು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತದೆ.

6.1.4. ನಿಜವಾದ ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆ:
ಯುಸಿಸಿಯ ಪ್ರತಿಪಾದಕರು, ಯುಸಿಸಿಯು ನಿಜವಾದ ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆಯನ್ನು ಭದ್ರಪಡಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಒಬ್ಬರ ಜಾತಿ, ಧಮ೯ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಸಮಾನವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿ ಕಾನೂನಿನ ದುರುಪಯೋಗ ಮಾಡಲು ಯಾವುದೇ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ. ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು ಅಖಂಡ ಭಾರತವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತದೆ. ಯುಸಿಸಿಯ ಪ್ರತಿಪಾದಕರು ಎಲ್ಲಾ ಜನರನ್ನು ಅವರ ಪದ್ದತಿಗಳು, ನಂಬಿಕೆಗಳು, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸದೆ ಒಂದೇ ಛತ್ರಿಯಡಿಯಲ್ಲಿ ತರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

6.1.5. ಪ್ರಗತಿಶೀಲ ರಾಷ್ಟ್ರ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ:
ಈ ಆಧುನಿಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪ್ತತಿಯೊಂದು ರಾಷ್ಟ್ರವೂ ತನ್ನ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಅಂಶಗಳನ್ನು ವರ್ಜಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಮೇಲಾಗಿ ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ರಾಜಕೀಯವನ್ನು ತೊಡೆದು ಹಾಕಬೇಕು ಹಾಗೂ ಆಥಿಕತೆ ಮತ್ತು ತಂತ್ರಜ್ಙಾನ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿನ ಅಭಿವೃದ್ದಿಗೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ನೀಡಬೇಕು. ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಧಮ೯ದ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕಾಗಿ ಅವುಗಳನ್ನು ದುರುಪಯೋಗಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿವೆ ಎಂದು ತೋರುತ್ತದೆ.

6.1.6. ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ:
ವಿವಾಹಗಳು, ದತ್ತು ಸ್ವೀಕಾರ, ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು ಸಂವಿಧಾನದ 25ನೇ ಪರಿಚ್ಚೇದದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಖಾತರಿಪಡಿಸಿದ ಯಾವುದೇ ಸಮುದಾಯದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಕೆಲವರ ಬಲವಾದ ವಾದವಿದೆ. ಸಮುದಾಯದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂಶಗಳಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯದ ಪ್ರಾಪಂಚಿಕ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ ಹಾಗೂ ಯಾವುದೇ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವಲ್ಲ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದಲ್ಲದೆ, ಕೆಲವು ಆಚರಣೆಗಳು ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳು ಎಂದೆಣೆಸಿದರೂ, ಅವುಗಳ ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಂಶಗಳಿಗೆ ಹಾನಿಯಾಗದಂತೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಯುಸಿಸಿ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸುಧಾರಣೆಯನ್ನು ಮಾಡಬಹುದು.

6.2. ಯುಸಿಸಿಯ ಅನುಷ್ಠಾನದಲ್ಲಿ ಎದುರಿಸುವ ಸವಾಲುಗಳು:
6.2.1. ಭಾರತೀಯ ಪದ್ದತಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ವಿರೂಪ:
ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸುವಾಗ ಯಾರ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಪರಿಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕಾಡುವ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿದೆ. ಪ್ರಸ್ತುತ ಮದುವೆ, ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ, ದತ್ತು, ಸ್ವೀಕಾರ, ಪೋಷಕತ್ವ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಂತಹ ವಿಭಿನ್ನ ಅಂಶಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮದೇ ಅದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡುವ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಿವೆ. ಈ ಕಾನೂನುಗಳು ಅವರ ಪದ್ದತಿಗಳು, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಆಚರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಯ ಅಂಶಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಸಾಕಷ್ಟು ದೀರ್ಘಾವಧಿಯವರೆಗೆ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ. ಒಂದು ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ದೀರ್ಘಕಾಲದವರೆಗೆ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸರಕಾರವು ಅವುಗಳನ್ನು ರದ್ದುಗೊಳಿಸಲು ಮತ್ತು ಅವರ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ನಂಬಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಬೇರೂರಿರುವ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

6.2.2. ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳ ಹೇರಿಕೆ:
ಸಮಾನ ಕಾನೂನು ಸಂಹಿತೆಯ ಆಂತರ್ಯವೆಂದರೆ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಹೇರುವುದು. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯಗಳು ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಕವಾಗಿರುವ ಅವರ ಸಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡುವ; ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯಗಳ ಮೇಲೆ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳನ್ನು ಹೇರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಆತಂಕವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತವು ಅತಿದೊಡ್ಡ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯದ ಸದಸ್ಯರಿಂದ ನಡೆಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಸಂವಿಧಾನ ಮತ್ತು ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾನೂನಿನ ನಿಬಂಧನೆಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಅವರು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯಗಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಗೌರವಿಸಲು ಬದ್ದರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನಿಗೆ ಅವರು ತಲೆಮಾರುಗಳಿಂದ ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿರುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಏನಾದರೂ ಸಂಬಂಧವಿದೆ. ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಅನಿಷ್ಟಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಯುಸಿಸಿ ಹೆಸರನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಪದ್ದತಿಗಳನ್ನು ಹೇರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕೆಲವು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳ ಅತ್ಮಸಾಕ್ಷಿಯ ನಾಶದ ಮೂಲಕ ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸಬಾರದು. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯಗಳ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಭಧ್ರಪಡಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯದ ಪ್ರಕಾರ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವುದು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಿದೆ.

6.2.3. ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳೊಳಗೆ ತಿದ್ದುಪಡಿಯ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು:
ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕಾನೂನುಗಳು ಮತ್ತು ನಿಬಂಧನೆಗಳು ತಮ್ಮ ಲೋಪ ದೋಷಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿನ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳ ಮೂಲಕ ಅಂತಹ ಕಾನೂನುಗಳು ಮತ್ತು ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಸರಕಾರ ಹೊಂದಿದೆ. ಇಬ್ಬರು ಧಾರ್ಮಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ವಿವಾಹ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿರುವ ಕೆಲವು ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿಂದಾಗಿ ಅವರ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಹಕ್ಕುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಿರ್ಧರಿಸಲು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತವೆ. ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳ ಆ ವಾದವನ್ನು ಯುಸಿಸಿ ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಥಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ ಅಂತಹ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಅಸಾಧಾರಣ ಪ್ರಕರಣಗಳಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಆಯಾ ಧಮ೯ಗಳ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಾಶಪಡಿಸುವ ಬದಲು ವಿಶೇಷ ಪ್ರಕರಣಗಳಿಗೆ ವಿಶೇಷ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಅವುಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಬಹುದು. ಇದಲ್ಲದೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಯಾವುದೇ ತಾರತಮ್ಯಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿದರೆ, ಮಧ್ಯ ಪ್ರವೇಶಿಸುವ ಮತ್ತು ಕಾನೂನಿಕ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೆಗೆದುಹಾಕುವ ಬದಲು ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಅವುಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಬಹುದು. ಈಗಾಗಲೇ ಕೆಲವು ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಅಗತ್ಯವಿದ್ದಾಗ ಸರಿಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಕ್ರಿಶ್ಷಿಯನ್‌ ವಿವಾಹ ಕಾನೂನಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಭಿಚಾರದ ವಿಚಾರವು ಒಂದು.

6.2.4. ವಿಶೇಷ ಕಾನೂನು ಜಾರಿ:
ಸರಕಾರ ಅಥವಾ ರಾಜ್ಯವು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ನೈಜ ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡರೆ ಮತ್ತು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ವಿಶೇಷ ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ಇತ್ಯರ್ಥ ಪಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡರೆ ಸರಕಾರವು ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವ ಬದಲು ಅಂತಹ ಅಸಾಧಾರಣ ಪ್ರಕರಣಗಳಿಗೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಿಗೆ ಹಾನಿಯಾಗದಂತೆ ವಿಶೇಷ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಬಹುದು. ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ತಾರತಮ್ಯಗಳು ಕಂಡುಬಂದರೆ, ಅವುಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ವಿಶೇಷ ಕಾನೂನಿನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಒಳಪಡಿಸಬಹುದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಹಿಂದೂ ದತ್ತು ಕಾಯ್ದೆಯಡಿ ದತ್ತು ಸ್ವೀಕಾರ ಕಾನೂನು ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಬಾಲ ನ್ಯಾಯ ಕಾಯುದೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯವು ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲದೆ ಇತರರಿಗೆ ದತ್ತು ಪಡೆಯಲು ವಿಶೇಷ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದೆ. ಇದಲ್ಲದೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನದ 15 (5) ನೇ ವಿಧಿಯು ಮಹಿಳೆಯರ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ.

6.2.5. ಬುಡಕಟ್ಟು ಮತ್ತು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ವಗ೯ಗಳ ಹಕ್ಕುಗಳ ವಿನಾಶ:
ದೇಶದ ವಿವಿಧ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಬುಡಕಟ್ಟು ಸಮುದಾಯದ ಸದಸ್ಯರು ಮತ್ತು ಇತರ ವಿಶೇಷ ವಗ೯ಗಳಿಗೆ ಹಲವಾರು ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಗುಂಪುಗಳ ಹಕ್ಕುಗಳು ತಮ್ಮ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ವಿಶೇಷ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ಹಿಂಪಡೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಸರಕಾರ ಆ ಬುಡಕಟ್ಟು ಮತ್ತು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸಮುದಾಯದ ಸದಸ್ಯರ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯುಸಿಸಿ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ವಿಶೇಷ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದಾದರೆ ಇದು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬೇರೇನೂ ಅಲ್ಲ ಮತ್ತು ಯುಸಿಸಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗಲಾರದು.

6.2.6. ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಸಮುದಾಯಗಳ ಒಪ್ಪಿಗೆ:
ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯ ಚರ್ಚೆಗಳಲ್ಲಿ ಯುಸಿಸಿಯ ಮೇಲಿನ ಚರ್ಚೆಯು ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿರುವ ಸಮುದಾಯಗಳು ಮಂಡಿಸಿದ ವಾದಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲು ಆ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಭರವಸೆ ನೀಡಲಾಯಿತು, ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಮುದಾಯಗಳ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗುವುದು ಎಂಬ ವಾದದ ಆದಾರದ ಮೇಲೆ, ಸಂವಿಧಾನದೊಳಗೆ 35ನೇ ವಿಧಿ (ಪರಿಚ್ಚೇದ 44 ಎಂದು ಮರು ಸಂಖ್ಯೆಯ) ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿಬಂಧನೆಯನ್ನು ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅದ್ದರಿಂದ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಮುದಾಯಗಳ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ಪಡೆಯದ ಹೊರತು, ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಜ್ಯಾರಿಗೊಳಿಸುವುದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ನಿಯಮದ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿರುವುದು.

6.2.7. ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಅಸಮರ್ಥನೀಯ ತತ್ತ್ವಗಳಿಂದ ಹತ್ತಿಕ್ಕಲಾಗದು:
ಸಂವಿಧಾನದ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳು 25 ರಿಂದ 28ನೇ ವಿಧಿಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಖಾತರಿಪಡಿಸಡಿಸಿ ಸಂರಕ್ಷಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಸಂವಿದಾನವು ಕೊಟ್ಟಿರುವಾಗ, 14ನೇ ವಿಧಿಯ ಪ್ರಕಾರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ತಿದ್ದುಪಡಿಮಾಡಿ ಸರಿಪಡಿಸುವ ಮೂಲಕ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸುವ ಬದ್ದತೆಯು ರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕೆ ಇದೆ. ಆದರೆ ಸಂವಿಧಾನದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಖಾತರಿಪಡಿಸಿದ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ನ್ಯಾಯೋಚಿತವಲ್ಲದ ತತ್ವಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಅತಿಕ್ರಮಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

6.2.8. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಮುದಾಯಗಳ ವಿಭಿನ್ನತೆಯನ್ನು ಖಾತರಿಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ:
ವಿವಿಧ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ತಾರತಮ್ಯವೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಭಾರತವು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಬಹು ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಬಹು ಭಾಷಾ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ಆಯಾ ಧಮ೯ಗಳ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಗೌರವಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಮುದಾಯದ ಅನನ್ಯತೆಯನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಬೇಕು. ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ, ಪ್ರತಿ ಸಮುದಾಯದ ಅಸ್ಥಿತ್ವ ಮುಖ್ಯವಾಗಿದ್ದರೂ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಸೂಚಿತವಾಗಿರುವ ತಾರತಮ್ಯದ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಬಂಧಿಸುವುದು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಿದೆ. ಸರಕಾರವು ಸಮುದಾಯಗಳ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ಮಾಡಲು ಮುಂದಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ರಚನಾತ್ಮಕ ಎನಿಸಿದರೂ, ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುವಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಅಸಡ್ಡೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಉದಾ: ಶಾಸಕಾಂಗದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಸಮಾನ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯದ ಶಾಸನದ ಅವಕಾಶವಿದ್ದರೂ ಸೂಕ್ತ ಮಸೂದೆ ಜಾರಿಮಾಡದೆ ಬಾಕಿ ಉಳಿಸಿದೆ.

7. ಸಮಾಪ್ತಿ
ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಮಿತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ಜ್ಯಾರಿಗೊಳಿಸುವ ಮೊದಲು ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಮುದಾಯಗಳ ಸಂಪೂರ್ಣ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಅತೀ ಅಗತ್ಯ. ಒಂದು ವೇಳೆ, ಸಂವಿಧಾನದ ರಚನಾ ಸಮಿತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಸರಕಾರ ಯುಸಿಸಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ಮುಂದಾಗುವುದಾದರೆ, ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕರಡು ರಚಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮಯಾವಕಾಶ ನೀಡಿ, ತಮ್ಮ ಅಬಿಪ್ರಾಯ ನೀಡಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡಬೇಕು. ಹಾಗೂ ಅದನ್ನು ಯಾವುದೇ ಖಾಸಗಿ ಅಥವಾ ವಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯದ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಹಾನಿಯಾಗದಂತೆ ರೂಪಿಸಬೇಕು. ವಿವಿಧ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮುದಾಯಗಳ ಪದ್ದತಿಗಳು, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ನಂಬಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಯುಸಿಸಿಯ ಪ್ರಸ್ತಾವಿತ ಕಲ್ಪನೆಯು ಯಾವುದೇ ಒಂದು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷ ತನ್ನ ರಾಜಕೀಯ ಮೈಲೇಜ್‌ ಪಡೆಯುವ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರದೆ ನಿಜವಾದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಮಗ್ರತೆ, ಲಿಂಗ ಅಸಮಾನತೆಗಳ ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಅಭಿವೃದ್ದಿಯನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಅದನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ಎಷ್ಟು ಸಮಂಜಸವೋ, ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ರಾಜಕೀಯ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಸಮಾನ ಹಕ್ಕನ್ನು ನೀಡಿ, ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರ ತನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ನೆರವೇರಿಸಿ ಇತರರಿಗೆ ಮಾದರಿಯಾಗಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ಈ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಂಜಸ.

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು:

• ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಯ ಚರ್ಚೆಗಳು, ಅಧಿಕೃತ ವರದಿ, ಲೋಕಸಭೆ, ಸೆಕ್ರೆಟರಿಯೇಟ್‌ ನಿಂದ ಮರುಮುದ್ರಿತ (ನವದೆಹಲಿ, ಆರನೇ ಮರುಮದ್ರಣ, 2014)
• ಕುಟುಂಬ ಕಲ್ಯಾಣದ ಮೇಲೆ 21ನೇ ಭಾರತದ ಕಾನೂನು ಆಯೋಗದ ವರದಿ
• ಮೊಹಮ್ಮದ್‌ ಅಹ್ಮದ್‌ ಖಾನ್‌ ವಿರುದ್ಧ ಶಾ ಬಾನೋ ಬೇಗಂ ಮತ್ತು ಇತರರು (AIR 1985 SC 945)
• ಎಬಿಸಿ ವಿರುದ್ದ ರಾಜ್ಯ (ಎನ್ ಸಿಟಿ ಆಫ್‌ ದೆಹಲಿ) (6 ಜುಲೈ 2015 ರಂದು)
• ಜಾನ್‌ ವಲ್ಲಮಟ್ಟಮ್‌ ಮತ್ತು ಇತರರು ವಿರುದ್ಧ ಯೂನಿಯನ್‌ ಅಫ್‌ ಇಂಡಿಯಾ (21 ಜುಲೈ 2003 ರಂದು)
• ಡೇನಿಯಲ್‌ ಲತಿಫಿ ಮತ್ತು ಇತರರು ವಿರುದ್ಧ ಯೂನಿಯನ್‌ ಆಫ್‌ ಇಂಡಿಯಾ (28 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್‌, 2001)
• ಶ್ರೀಮತಿ ಸರಳ ಮುದಗಲ್‌, ಅಧ್ಯಕ್ಷರು ವಿರುದ್ಧ ಯೂನಿಯನ್‌ ಆಫ್‌ ಇಂಡಿಯಾ ಮತ್ತು ಇತರರು (AIR 1995 SC 1531)
• ಟಿ.ಎಂ.ಎ. ಪೈ ಫೌಂಡೇಶನ್‌ ವಿರುದ್ದ ಕನಾ೯ಟಕ ರಾಜ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂಘ (2002) 8 SCC 481